- ویدئوها
- ارسال شده :
آشنایی با یک کاوشگر با دورترین فاصله از زمین
كاسينی چهارمين كاوشگر فضايی است كه به سیاره زحل فرستاده شده‌است اما در عين حال اولين كاوشگری است كه توانسته به مدار اين سياره وارد شود. اين فضاپيما از سال 20044 كه وارد مدار اين سياره شد تا به امروز مشغول مطالعه و بررسی سیاره و قمرهايش بوده‌است.
ساخت اين كاوشگر از دهه 80 ميلادی آغاز شد و طرح آن متشكل از دو بخش مدارگرد كاسينی و فرودگر هويگنس بود كه برای فرود روی قمر تيتان برنامه‌ريزي شده‌بود. اين دو فضاپيما نام‌های دو اخترشناس مشهور، جيوانی كاسينی و كريستين هويگنس را يدک می كشند.
فضاپيما در 15 اكتبر سال 1997 توسط راكت تيتان IVB به فضا پرتاب شد و در حدود اول جولای 2004، يعنی در حدود هفت سال بعد از پرتاب، و پس از چندين مانور ميان سياره‌ای از جمله پرواز نزديک گذری از كنار زمين، ناهید و مشتری، وارد مدار سياره زحل شد.
هويگنس در 25 دسامبر سال 2004 از كاسيني جدا شد و در 14 ژانويه 2005 روی قمر تيتان فرود آمد و توانست اطلاعات به دست آورده را با كمک كاسينيی به زمين مخابره كند. فرود هويگنس اولين فرود موفقيت‌آميزی بود كه تاكنون در مناطق دوردست سامانه خورشیدی رخ می داد.
كاسينی به مطالعه روی سيستم سياره زحل ادامه داد و قرار است اين تلاش تا 15 سپتامبر 2017 ادامه داشته‌باشد. اين مدارگرد از 30 نوامبر 2016 به دليل كاهش ذخيره سوختی اش وارد فاز پايانی ماموريت خود شد كه قرار است در اين فاز هر هفت روز يكبار در ميان لايه خارجی حلقه‌های زحل شيرجه بزند.
در نهايت در تاريخ گفته شده اين كاوشگر خود را به اتمسفر سياره زحل خواهد زد و البته پيش از آن نيز آخرين تصاوير ثبت شده از زحل را برای زمين ارسال خواهد كرد. اين نوع پايان برای كاسينی با هدف آلوده نكردن محيط قمرهای سياره زحل انتخاب شده‌است.
آخرين ديدار
روز پايان ماموريت اين كاوشگر 3.26 ميليارد دلاری برای ناسا روز جمعه، 15 سپتامبر 2017 خواهد بود. در نشست خبری كه در چهارم آوريل توسط ناسا برگزار شد، محققان مراحل نابودی اين فضاپيمای محبوب را در عملياتی به نام پايان بزرگ توضيح دادند.
در اين مانور از باقی مانده سوخت كاسينی برای قرار دادن فضاپيما در مسير برخورد با سياره زحل استفاده خواهد شد. كاسينی در اكتبر سال 2015 به ميان اين فواره‌های بخار و يخ پرواز كرد و مواد موجود در آن را چشيده و تركيبات اين اقيانوس زيرزمينی را كشف كرد، اقيانوسی كه اكنون دانشمندان احتمال وجود حيات بيگانه در آن را رد نمي‌كنند. از آنجایی كه دانشمندان قصد ندارند با بستر اين اقيانوس تماسی حاصل شود تلاش دارند كاسينی را در نهايت ايمنی از اقيانوس دور نگه دارند،از اين رو تنها راه تخريب كنترل شده فضاپيما است.
مخزن سوخت كاسينی پس از 13 سال پرواز و پيمودن بيش از 1.45 ميليارد كيلومتر اكنون تقريبا از سوخت خالی است و دانشمندان قصد دارند تا آخرين قطره سوخت اين فضاپيما برای بهره برداری های علمی استفاده كنند. اما اين بهره‌برداری به مرگ آتشين كاسينی منجر خواهد شد كه روند آن از 22 آوريل 2017 آغاز خواهد شد.
در اين تاريخ كاسينی آخرين پرواز نزديک گذر از كنار تيتان را آغاز خواهد كرد، ميدان جاذبه اين قمر يخی كاسينی را برفراز زحل پرتاب خواهد كرد تا در 26 آوريل در فضای خالی ميان سياره و درونی ترين حلقه آن قرار گيرد. اين آخرين ديدار خداحافظی كاسينی با سياره خواهد بود و كاسينی پس از سقوط به سمت سياره، ديگر بازگشتی نخواهد داشت.
طی اين آخرين مدارگردی، كاسينی نزديک ترين تصوير واضح را از ساختار هشت‌ضلعی قطب شمال زحل ثبت خواهد كرد و در عين حال از شفق‌های قطبی زحل نيز تصويربرداری خواهد كرد، ابعاد حلقه‌های زحل را اندازه‌گيری كرده و طعم مواد سازنده اين حلقه‌ها را خواهد چشيد و حتی تلاش خواهد كرد از زير ابرهای ضخيم اتمسفر سياره هسته سنگی زحل را مشاهده كند.
اين اطلاعات حساس گرانشی و مغناطيسی كه كاسينی تا پيش از اين قادر به ثبت آنها نبود، ميی تواند به پرسش‌های فراوانی درباره ساختار درونی سياره زحل پاسخ دهد. چندين ساعت پيش از آخرين شيرجه كه در 15 سپتامبر 2017 آغاز خواهد شد، كاسيني آخرين بسته اطلاعات خود را به زمين ارسال خواهد كرد تا براي پايان بزرگش آماده شود.
تجهيزات كاسيني ابزاري بسيار حساس هستند كه برای پرواز با سرعت 112 هزار كيلومتر در ساعت از ميان حلقه‌های يخی زحل طراحی نشده‌اند، با اين همه دانشمندان اميدوارند بتوانند تا زمان دريافت آخرين ذره اطلاعات از اين تجهيزات نگهداری كنند. قرار بر اين است كه از آنتنی مخروطی مانند به عنوان سپری براي محافظت از دوربين‌ها، مگنتومترها و ديگر تجهيزات در حين شيرجه استفاده شود.
زمانی كه شيرجه آخر آغاز شود، كاسينی از آخرين قطرات سوختش برای مقابله با كشش اتمسفری زحل و حفظ جهت آنتنش به سوی زمين استفاده خواهد كرد و در همين زمان به بررسی تركيبات اتمسفر زحل خواهد پرواخت و اطلاعات آن را به صورت مستقيم به زمين ارسال خواهد كرد، اما در همين حين به تدريج ذوب شده،تبخير می شود و به ذره‌ای از ذرات سياره‌ای تبديل خواهد شد كه 20 سال پيش زمين را برای مطالعه روی آن ترک كرد.
